Medycyna niekonwencjonalna to różne metody oddziaływania na samopoczucie człowieka. Nie są one jednak uznawane przez medycynę akademicką. Mimo to wiele osób twierdzi, iż nieszablonowe podejście okazało się w ich przypadku o wiele bardziej skuteczne.
Większość alternatywnych metod oddziaływania łączy holistyczne założenie, że człowiek jest niepodzielną całością. Rozpatrując chorobę w kontekście ogólnej psychofizycznej kondycji klienta oraz uwarunkowań środowiskowych, takie podejście starają się sięgać do źródła dolegliwości. Metody te bardzo często mają swoje korzenie w tradycjach mających kilkaset i więcej lat lub odkryć fizyki kwantowej, która jest dziedziną naukową.
Medycyna akademicka, z jej rosnącą tendencją do wysokiej specjalizacji, koncentruje się głównie na niedomagającym narządzie, usuwaniu bezpośrednich objawów chorobowych. Czyni to w oparciu o schematy postępowania klinicznego.
Praktyk medycyny naturalnej może mieć w konsekwencji tę przewagę nad specjalistą medycyny klasycznej, że może traktować każdego klienta w sposób zindywidualizowany, poświęcając wiele uwagi wszystkim aspektom jego życia.
Inną zaletą niekonwencjonalnego „leczenia” jest silne zaangażowanie klienta. W klasycznym podejściu „poddaje się” go leczeniu, co wskazuje na potrzebę biernego stosowania się do ścisłych zaleceń lekarza. Tymczasem większość metod alternatywnych opiera się o aktywność chorego, jego wiarę w wyleczenie, gotowość do zmiany trybu życia.
Metody niekonwencjonalne często są mniej inwazyjne dla organizmu niż syntetyczne leki.
Idealnym rozwiązaniem byłaby możliwość współpracy medycyny akademickiej i alternatywnej dla dobra osoby chorej.
